maandag 13 februari 2012

Al weer een paar dagen thuis!!!

We zijn alweer 3 dagen thuis. Het is even aanpassen..... vooral de temperatuur.

De aankomst is Brussel was hartverwarmend voor mij. Max en Robbe stonden klaar met een spandoek, en daarachter een stralende Yves. 



Onze reactie op het spandoek, klaar en duidelijk .....: 


Bij thuiskomst nog ballonnen, bloemen....  En dan ook nog eens een huis dat piekfijn in orde is. Wat wil een vrouw nog meer na 17 dagen reizen.... Beter thuiskomen dan dit kan niet. Bedankt Yves, Max en Robbe, Anja, Annick, Natalie en Petra.

Zaterdag zijn we lekker gaan wandelen/glijden rond en op de Molenvijver in Genk. Bibberen.....






's Avonds nog een geweldig feestje ter gelegenheid van Rudi Leinders zijn 40e. Meteen mijn Indische outfit kunnen inwijden en de ideale gelegenheid om een aantal mensen terug te zien en om er meteen in te vliegen. Dus Rudi, perfecte timing! Het was meer dan gezellig!



Sarah, ook nog eens een dikke dank u voor het fantastische idee om deze reis te maken. Ooit was het iets waar we met veel plezier en spanning naar uitkeken. Nu is het enkel nog een ervaring om nooit meer te vergeten. Thanks, ik zie u graag !!!!




Liefs,
Nicole

woensdag 8 februari 2012

8 februari, SCAD days are over .....

Het is woensdag 8 februari, 21u30..... Ons Scad avontuur loopt ten einde. We hebben net een heerlijk buffet gehad. Zooooo lekker gegeten. Het zal tegenvallen om weer zelf te mogen koken en we zullen het zeker missen, het heerlijke Indische eten. Hier onze lieve dames die altijd voor ons klaarstonden.





Allemaal een kadootje gekregen en we drinken nu ons slotbiertje op het terras.


Kiki en onze Charles

Op deze foto links Kianne, de mama van Sarah en rechts Kiki, de tante van Sarah.
Deze dames zijn de bezielers van Scad Belgium, de Woman for Woman groepen.
Aan hun een dikke merci voor het organiseren want zonder hun waren wij hier niet!


Morgenvroeg vertrekken we richting Kovalam. Onderweg bezoeken we nog een houten paleis en daarna terug naar ons strand. Daar gaan Sarah en ik nog voor een Ayurvedische massage..... en dan het vliegtuig in....

Vanochtend hebben we nog een programma gehad met de ouderen van verschillende dorpen. Scad regelt 1 x per maand een bijeenkomst voor deze mensen. Hier krijgen ze medicijnen, een luisterend oor, zingen ze, delen ze hun zorgen, spelen spelletjes, eten samen... Enfin, hier zijn ze een dag gelukkig samen.





Namiddag hebben Sarah en ik nog een Tuk Tuk genomen naar het dichtst bij gelegen dorpje omdat we dat nog niet gedaan hadden. Moesten we natuurlijk nog even ervaren.






Verder zijn de koffers gepakt. Morgen bloggen we waarschijnlijk niet meer.
Aan alle mooie liedjes komt een eind, ook aan dit....

Bedankt allemaal om te lezen en tot in het weekend. Ben heel erg blij om iedereen die ik graag zie weer terug te zien en om mijn mannetjes te kunnen voelen. Maar het gevoel is ook dubbel. We hebben hier fantastische dagen gehad, dus er is ook het vreemde gevoel van dit te moeten gaan missen.
Het was een unieke ervaring.... Ik zal jullie er allemaal nog ontzettend veel over vertellen, maar misschien moeten jullie er maar eens over nadenken om het zelf te komen ervaren. In het guesthouse van Scad zijn jullie in ieder geval altijd welkom.




Nandry,
Nicole
Sarah


7 y 8 de febrero

Queridos seguidores,

Como primero escribimos en flamenco.... a veces no me da tiempo escribir el parte en espaniol, espero que con las fotos ya os podéis hacer una idea y que no os preocupéis... lo de la enie es porque el teclado de este ordenador indio es un misterio....lo mismo para los acentos....perdón....

A ver qué os puedo contar del martes 7 de febrero... ah... lo mejor el viaje en tren que hicimos a otra ciudad cercana....en un tren local....lleno de gente...hasta en los porta equipaje.....


La ciudad a donde ibamos era el destyino de un peregrinaje...vimos durante dos días miles de hindues andando por la carreteras, descalzos, en ayunas, con un cortejo floral.....algunos con clavos en las mejías.....lo de la religión sigue siendo un misterio para mí....me impresiona....

Después nos dirigimos a los pueblos pesqueros, donde SCAD también se encarga de dar asistencia medica y terapeutica a los minusvalidos....un trabajo duro y muy necesario.....

Estuvimos visitando también alguna iglesia católica, que esta es la región donde más católicos hay en la India, esta es la pequenia capilla encima de la cueva donde Francisco Javier vivió un par de anios en el siglo 16.....

Y detrtás el mar con los barquitos pezqueros.....



Nos ofrecieron una buena comida....como siempre...qué rica.....

En el minibus, cuando el jefe, Charles se baja para ir a su casa, el conductor se relaja y nos pone música pop india....y claro....nos fuimos a una tienda de música para comprar el n1 del momento.....sali con 4 CD por menos de 2 euros....


Ah...otra cosa que me encanta de la India es la estetica anios 70 que se lleva con tanta elegancia.....

no es genial!?



Bueno amigos, os dejo...que me tengo que ir en tuctuc al pueblo vecina a hacer unas compritas.....

Maniana pronto dirección Kovalam, la playa donde por la noche cogeremos el avion o los aviones dirección Bruselas......

Espero veros pronto para poder contaros las cosas en persona.....graqcias por habernos seguido..y muchos besos

Sarah y Nicole




.

dinsdag 7 februari 2012

7 februari 2012

Vandaag begonnen met een treinreis. Dat is echt een sjieke ervaring. De trein nemen met de locals. We waren nogal een bezienswaardigheid....







Verder een vrome dag gehad. We zijn een prachtig vissersdorpje gaan bezoeken en in dat dorp staan 4 kerken (voor de Christenen) die we dan ook maar bezocht hebben. Eerlijk .... niet helemaal mijn ding. Maar ja. Weinig te schrijven daarover dan.



Wel weer een prachtig strand waar we graag hadden willen picknicken maar dat was dus niet volgens plan. Er was voor ons een heerlijke picknick voorzien bij een gezin thuis. Ook heel erg in orde. Kleine mededeling hierbij : temperatuur was een kleine 40 graden. Gelukkig zaten we in de schaduw, slechts 31 graden. :)


We hebben er info gehad over hoe Scad werkt met mindervaliden in deze dorpen. Om de 6 maanden komt in die dorpjes een volledige medische staf waarbij de mindervalide inwoners terecht kunnen.  Dit gaat van dokters tot kinesisten etc.... Erg interessant om zo´n dokter daar bezig te zien en hem zijn medicijnen dan te zien geven. Er zijn echter zo veel dorpjes waar Scad dit doet dat ze niet in de mogelijkheid zijn om dit meer dan 2 keer per jaar te doen in ieder dorp. Daarna nog even een plaatselijk muziekwinkel binnengegaan om onze muziekcollectie uit te breiden.



Maar dan doe ik met plezier nog even ons huiswerk van gisteren. Voormiddag hebben we de zoutmijnen bezocht.  In 1987 is Scad met hun eerste project in de zoutmijnen gestart. Dit vooral om de kinderen die er werkten uit de zoutmijnen te krijgen. Kinderen werkten er vanaf de leeftijd van 7 a 8 jaar en slechts 5 % ging naar school. Vrouwen verdienden in die tijd 12 roepies per dag. Dat is ongeveer 20 eurocent. Mannen kregen 15 roepies en kinderen 7. Voor ons toch wel heel hard te begrijpen.
Zout bereiden neemt zo´n 20 dagen in beslag. Dan mag er geen regen zijn. Is er een dag regen, dan begint het proces van voor af aan. Werken in de zoutmijn is dus ook seizoensgebonden. Deze arbeiders konden in de periodes dat ze geen zout kunnen maken een lening aangaan bij hun werkgevers. Deze vragen echter 120 % intrest. Dat is dus een nekslag voor die mensen. Dit terugbetalen is praktisch onmogelijk.
Vandaar dat Scad ook ingegrepen heeft. Ze hebben de kindjes uit de zoutmijnen gehaald. Intussen is het bij wet gelukkig ook verboden om kinderen in de zoutmijnen te laten werken en werkt er sedert 2 jaar geen enkel kind meer. Een ongelooflijke vooruitgang. Want neem maar van mij aan dat dat werk niet gewoon is. Maar ok, ik dwaal af...
Ze hebben voor de kinderen scholen ingericht en alle kinderen van de zoutmijndorpen zijn nu schoolplichtig tot 14 jaar. Vanaf die leeftijd mogen ze dan weer wel in de zoutmijnen werken. In de dorpen is er ook kleuteropvang voor de kindjes die nog niet naar de lagere school gaan.
Verder hebben ze alle dorpen een startkapitaal gegeven en hiervoor betalen ze 24 % intrest. Tijdens de regenperiodes kunnen ze hun lening aangaan bij Scad en deze dient tegen dezelfde 24 % terug betaald te worden. Ook  deze intrest gaat terug naar het dorp en dient voor noodgevallen, ziektes, ongevallen... Ook krijgen de inwoners van ieder dorp de gelegenheid om jonge geiten aan te kopen voor 200 roepies. Na 4 maanden hebben ze een flinke, volwassen geit die ze dan voor 600 kunnen verkopen. Dit geld gaat ook weer naar het dorp zelf.
Verder zijn de vrouwen 4 jaar geleden gelukkig op het idee gekomen om op te komen voor hun eigen rechten en zijn ze beginnen onderhandelen over hun loon. Dit mocht ook wel eens na al die jaren. Dit heeft tot gevolg gehad dat de vrouwen nu 125 roepies per dag verdienen. Werken in de zoutmijnen is een keiharde job maar is nu wel een betere job dan bijvoorbeeld boeren. Boeren brengt zo´n 100 roepies per dag op.
Maar het is en blijft hard labeur. De mannen harken het zout bij elkaar en maken er hoopjes van. Deze hoopjes doen de vrouwen in een mand en dragen ze naar een molen om het zout te malen. Zo´n mand weegt een goede 25 kilo en ze dragen ongeveer 150 manden per dag. Om het zout in de molen te krijgen moeten ze dan ook nog eens een 4-tal trapjes op.






Jullie kunnen het een beetje lezen denk ik, ik ben hiervan behoorlijk onder de indruk, maar ga het niet te persoonlijk laten worden.... Scad heeft hier enorm goed werk verricht, chapeau!



Morgen onze laatste dag in Tirunelveli. We hebben in de ochtend nog een bezoek aan de ouderlingengroepen van Scad  op het programma staan en verder de namiddag vrij.
Donderdagochtend vertrekken we terug richting Kovalam waar we onze laatste dag doorbrengen en dan om 2.00 uur Indian Time richting luchthaven. Tijd om mijn mannen te knuffelen..... Hmmmm



Tot snel allemaal,

Liefs,
Nicole en Sarah

maandag 6 februari 2012

6 februari 2012


Enkele mooie projecten van Scad bezocht. Maar geen energie meer om te bloggen.

Roos, bij deze je konijntje!!!!

 Y por Lena, mira que grande es!!!!



 Verder is het weer bijna 12 uur, we zijn moe en vertrekken om 7 uur weer. Dus we gaan ons bedje opzoeken, maar eerst nog een douche, liters zweet hebben onze rug gepasseerd.  

Morgen weer meer. Zeker voor u Robbe, over de zoutmijnen....
En, voor allen die het nooit gedacht hadden van mij..... Dit zijn de openbare toiletten van India.... Maar als je moet, moet je. Dus zelfs ik. Dikke duim zou ik zeggen !!!!!

Dikke kus allemaal en bedankt om te lezen....

Nicole en Sarah

De dagen dat we weg waren....


Het is even geleden. En toen we weer in onze guesthouse waren heeft onze wi-fi heeft besloten een paar dagen vrij te nemen. Vandaar pas nu weer nieuws. Donderdagochtend zijn we vertrokken naar Tekkady of Kumily, het eerste dorpje van de provincie Kerala. Een reis van zo´n goei 6 uurtjes. Ne heerlijke picknick gehad met boterhammetjes die onze kookvrouwtjes gemaakt hadden.

Daarna check inn in ons hotel, High(Lees Low) Range Residence, voor 2 nachten. Holy Moly !!!!!  Om kort te zijn, niet wat we ervan gedacht hadden. Maar hm, hm, ok, Sarah en ik zijn niet van de moeilijksten..... Dus aanpassen was geen enkel probleem. ´s Avonds een voorstelling gezien van traditionele dans en aansluitend (en op vrijwillige basis) ook nog krijgersdansen. Grrrrrrr.... Aansluitend in groep gegeten.

Tijdens onze eerste nacht af en toe een furieze vrouw gehoord, maar ik kon niet thuisbrengen vanwaar het kwam J. Daarbij was het ook nog erg koud tijdens die 2 nachten (sorry Belgen, voor Indische norm) maar de deken die erg lag, no no.... Dus fleeceke aan, en bibberen op een matras van 10 cm, op een lattenbodem die gewoon een houten plank was. We willen niet zeuren maar laten jullie graag genieten van het feit dat we geen flauw Miekes zijn. Prijs van de kamer was 11 euro voor 2 personen, dus wat klagen we dan?

 Ok, om 5u30 begon de iman, even daarna de klokken van de katholieke kerk en 15 minuutjes daarna de muziek van de Hindu tempel. Rustig  genieten, daar waar alle religies in harmonie samen leven. En toen de zakken onder onze ogen goed vol waren mochten we opstaan. Schoon zicht!

Een plekje gezocht om te ontbijten met ons 2. Ook dit was het niet, allez allez. Waar blijft onze luxe? Daarna hebben we een jungle tocht gedaan. De wilde dieren die we gezien hebben waren een inheemse eekhoorn, een arend, een libel, enkele vlinders, een leguaan, termieten, mooie vogeltjes en ten slotte enkele apen met enorm lange staarten. Verder veel verse en ook oude olifantenpoep.... Volgens onze rangers waren de olifanten dichtbij ........ Ondanks dat was het een prachtige wandeling in een overweldigende natuur.
Op zoek naar de olifanten, deze waren vers. Dus ze moeten in de buurt zijn !!!


´s Middags een theeplantage bezocht en een kruidentuin..... Exotique!

´s Avonds in een local family restaurant een heerlijke thali gegeten. Misschien maar goed dat we de keuken niet gezien hebben, maar het was echt lekker.  Voor een kleine 3 euro p.p. waren we voldaan en vooral moe. Vroeg ons bed in, want om 5u30 zouden onze lokale fervente zangers weer alles geven. Iets beter geslapen. Deze ochtend wel heerlijk ontbeten.... Lasi, banana pancakes, toast, fried eggs, coffee, ginger tea, verse  pine apple juice.... 1,5 euro was de schade... Daarna nog wat gaan shoppen en aansluitend richting Madurai, een dorpje van zo´n 3 miljoen inwoners. HUGE!!!!! Enorm veel volk, mijn eerste bezoek aan een Indisch openbaar toilet, dus stress.... Dan richting tempel, daar weer enorm veel volk, prachtige tempel, maar de sfeer was moeilijk te vangen voor mij. Er was zelfs een klein shoppingske.

Terug richting Scad gereden en daar laat aangekomen. Heerlijk terug in ons eigen bedje. Nog een lekkere King Fisher gedronken, fris doucheke genomen en als een roos geslapen.



Zondag 5 februari was een vrije dag voor de groep. Maar niet voor Sarah en mij, een vrije dag in India is niet echt ons ding. Met een klein groepje zijn we naar het uiterst zuidelijke puntje van India gereden,  Kanyakumari, Cape Comorin, een vlotte trip van slechts 2 uurtjes.  Eerst een fort uit 1200 bezocht, aan de kust. Zo mooi, rustig, prachtige stranden maar verboden te betreden.... Jammer he, bij deze temperaturen. Meer dan jammer zelfs.


Na een lunch van 5 euro 10 in een luxe hotel hebben we een ferry genomen naar het Vivekananda Rock Memorial waar de filosoof Vivekananda zich eind 19e eeuw terugtrok . Vanaf dat eilandje opnieuw met de ferry naar een ander eilandje met het standbeeld, 40m., van Thiruvalluvar, de schepper van de Tamilse bijbel.


Hier ook het meest rustgevende van het meest rustgevende. De oerklank AUM, te beluisteren in een meditatieruimte. 

Verder nog het memorial van Ghandi bezocht en de plek waar de 3 oceanen samenkomen, de Indische oceaan, de Arabische zee en de Golf van Bengalen.   Drukte alom, het is natuurlijk ook zondag voor de Indiers.


 De ferry was een hele ervaring. Amai, fantastisch...  Aanschuiven in 2 rijen, mannen en vrouwen, dan uiteindelijk iedereen door elkaar in de zelfde boot met zwemvesten die ze nog van de titanic gekregen hebben. Helaas hebben ze daar ook niet goed gewerkt, dus bidden was de boodschap... We hebben daarna nog 2 keer hetzelfde schuitje genomen en alles is goed gekomen. We zijn weer veilig en wel in onze guesthouse aangekomen en genieten nu maar weer eens van onze KingFisher. Vaste patronen geven toch geborgenheid, nietwaar?



Tot snel,

Liefs,

Nicole en Sarah

Los días que estuvimos fuera

Queridos todos,

Hace unos días que no estamos escribiendo....estuvimos fuera dos noches y hoy también hemos estado fuera todo el día y además al regresar no funciona internet.....

El jueves salimos prontito dirección Tekkady, unas 6 horitas de camino en el minibus…. Pero con unas vistas impresionantes, pasando por pueblos caoticos y paisajes exóticos para llegar a la pequenia localidad de Tekkady, en la montania….donde yo por lo menos pensaba que ibamos a dormir en un buen hotel….madre mía que confusióon…..de buen hotel nada…por no hablar del concurso de canto que se produjo a las 5 y media de la maniana entre la mezquita, el templo hindú y las campanas de la iglesia …y eso que aqui conviven en perfecta armonia las tres religiones….

En Tekkady vimos una function de baile tradicional….mas bien era teatro en el que los movimientos de ojos, cejas , boca y manos son impresionante, también nos apuntamos a la funcion de artes marciales tradicionales… spectacular….

Por la maniana en búsqueda de un buen desayuno….nos equivocamos al meternos en un hotel moderno penasando que ibamos a tomar un abundante desayuno…. No pasa nada….nos tomamos una triste tostada con mermelada y …a la jungle….con dos guardias que nos iban enseniando la fauna y flora local….por más que mirabamos entre la vegetación abundante sólo vimos una ardilla gigante local, un par de mariposas, libelulas, termitas, una iguana y alguna de nosotras ya tenía visiones y nos jura que vió un elefante…….. aún asi me encantó el trekking y ese momento en la naturaleza, después de tanto polvo y polución…..además por la tarde visitamos una plantación y fábrica de té con un guía poliglota muy peculiar y un jardin de especias….un día de turista redondo….


El sábado partimos por Madurai, un pueblecito de 3 milliones de habitantes…..otro mundo….otra India….la ciudad con todos sus pros y contras…. Y eso en la India…..visitamos un templo impresionante, sobre todo por la gente que deambulaba dentro……lo mejor de la india es su gente….son muy muy amables, sonrientes y curiosos….

Domingo 5 de febrero, dia libre para el grupo….pero nosotras no queriamos quedarnos a descansar… asi que rumbo a  Kanyakumari, Cape Comorin, la puntita al extremo sur de la India….donde se juntan el océano índico, el golfo de Bengala y el mar arábico.  Nos fuimos unas 7 , con conductor y guia… es que nos cuidan muy bien aqui….y, en el restaurante nos encontramos unos chicos esponioles…..que estan aqui trabajando en los molinos de viento, hay un complejo aqui, el segundo más grande de Asia, ellos tienen que formar a los Indios….pobres espanioles, estaban un poco desanimados, sole llevan 2 semanas en Tirunelveli y les quedan 2 meses y media…..en un hotel….echan de menso lo de ir a tomar una canitia….ya…..

Bueno, alli en Kanyakumari tomamos un ferry…..madre mía….cuando ví el barco parecía una barquita de los que Cruzan el estrecho…..pero… había chalecos salvavidas…..todo eso para llegar al Vivekananda Rock Memorial, una roca donde el gran santo hindu estuvo medidanto un par días al final del siglo 19,c ademas había un espacio de meditación donde el AUM, el sonido típico de la meditación sonaba continuamente… impresionante….


Después otro viajecito en barco a otra roca donde una estatua de 40 metros recuerda el poeta Thiruvalluvar, ……de  Nuevo en tierra firme al Gabdhi Memorial y luego a disfrutar de la puesta de sol…bueno…justo estaba el cielo suoper nublado asi que … nos lo imaginamos…y devuelta a nuestro guesthouse…. En el camino montamos una discoteca en el minibus con los últimos éxitos de la música por india....geniallllll......

Lunes 6... un día de visitor proyectos de scad…estoy cansada y ya os lo contaré en persona…..

Maniana nos vamos en tren….a las 7 de la maniana asi que me voy a la camita….. os quiero mucho….

Sarah